تفاوت میان نسخههای «مثنوی معنوی/سبب عداوت عام و بیگانه زیستن ایشان به اولیاء خدا کی بحقشان میخوانند و با آب حیات ابدی»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(ورود خودکار مقاله) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|بلک از چفسیدگی در خان و مان|تلخشان آید شنیدن این بیان}} | {{ب|بلک از چفسیدگی در خان و مان|تلخشان آید شنیدن این بیان}} | ||
{{ب|خرقهای بر ریش خر چفسید سخت|چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت}} | {{ب|خرقهای بر ریش خر چفسید سخت|چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ مارس ۲۰۱۲، ساعت ۱۹:۰۵
' | دفتر پنجم مثنوی (سبب عداوت عام و بیگانه زیستن ایشان به اولیاء خدا کی بحقشان میخوانند و با آب حیات ابدی) از مولوی |
' |
بلک از چفسیدگی در خان و مان | تلخشان آید شنیدن این بیان | |
خرقهای بر ریش خر چفسید سخت | چونک خواهی بر کنی زو لخت لخت | |
جفته اندازد یقین آن خر ز درد | حبذا آن کس کزو پرهیز کرد | |
خاصه پنجه ریش و هر جا خرقهای | بر سرش چفسیده در نم غرقهای | |
خان و مان چون خرقه و این حرصریش | حرص هر که بیش باشد ریش بیش | |
خان و مان چغد ویرانست و بس | نشنود اوصاف بغداد و طبس | |
گر بیاید باز سلطانی ز راه | صد خبر آرد بدین چغدان ز شاه | |
شرح دارالملک و باغستان و جو | پس برو افسوس دارد صد عدو | |
که چه باز آورد افسانهی کهن | کز گزاف و لاف میبافد سخن | |
کهنه ایشانند و پوسیدهی ابد | ورنه آن دم کهنه را نو میکند | |
مردگان کهنه را جان میدهد | تاج عقل و نور ایمان میدهد | |
دل مدزد از دلربای روحبخش | که سوارت میکند بر پشت رخش | |
سر مدزد از سر فراز تاجده | کو ز پای دل گشاید صد گره | |
با کی گویم در همه ده زنده کو | سوی آب زندگی پوینده کو | |
تو به یک خواری گریزانی ز عشق | تو به جز نامی چه میدانی ز عشق | |
عشق را صد ناز و استکبار هست | عشق با صد ناز میآید به دست | |
عشق چون وافیست وافی میخرد | در حریف بیوفا میننگرد | |
چون درختست آدمی و بیخ عهد | بیخ را تیمار میباید به جهد | |
عهد فاسد بیخ پوسیده بود | وز ثمار و لطف ببریده بود | |
شاخ و برگ نخل گر چه سبز بود | با فساد بیخ سبزی نیست سود | |
ور ندارد برگ سبز و بیخ هست | عاقبت بیرون کند صد برگ دست | |
تو مشو غره به علمش عهد جو | علم چون قشرست و عهدش مغز او |