تفاوت میان نسخههای «دیوان شمس/چه پادشاست که از خاک پادشا سازد»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(ورود خودکار مقاله) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|چه پادشاست که از خاک پادشا سازد|ز بهر یک دو گدا خویشتن گدا سازد}} | {{ب|چه پادشاست که از خاک پادشا سازد|ز بهر یک دو گدا خویشتن گدا سازد}} | ||
{{ب|باقرضواالله کدیه کند چو مسکینان|که تا تو را بدهد ملک و متکا سازد}} | {{ب|باقرضواالله کدیه کند چو مسکینان|که تا تو را بدهد ملک و متکا سازد}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ فوریهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۲۸
' | دیوان شمس (غزلیات) (چه پادشاست که از خاک پادشا سازد) از مولوی |
' |
چه پادشاست که از خاک پادشا سازد | ز بهر یک دو گدا خویشتن گدا سازد | |
باقرضواالله کدیه کند چو مسکینان | که تا تو را بدهد ملک و متکا سازد | |
به مرده برگذرد مرده را حیات دهد | به درد درنگرد درد را دوا سازد | |
چو باد را فسراند ز باد آب کند | چو آب را بدهد جوش از او هوا سازد | |
نظر مکن به جهان خوار کاین جهان فانیست | که او به عاقبتش عالم بقا سازد | |
ز کیمیا عجب آید که زر کند مس را | مسی نگر که به هر لحظه کیمیا سازد | |
هزار قفل گر هست بر دلت مهراس | دکان عشق طلب کن که دلگشا سازد | |
کسی که بیقلم و آلتی به بتخانه | هزار صورت زیبا برای ما سازد | |
هزار لیلی و مجنون ز بهر ما برساخت | چه صورتست که بهر خدا خدا سازد | |
گر آهنست دل تو ز سختیاش مگری | که صیقل کرمش آینه صفا سازد | |
ز دوستان چو ببری به زیر خاک روی | ز مار و مور حریفان خوش لقا سازد | |
نه مار را مدد و پشت دار موسی ساخت | نه لحظه لحظه ز عین جفا وفا سازد | |
درون گور تن خود تو این زمان بنگر | که دم به دم چه خیالات دلربا سازد | |
چو سینه بازشکافی در او نبینی هیچ | که تا زنخ نزند کس که او کجا سازد | |
مثل شدست که انگور خور ز باغ مپرس | که حق ز سنگ دو صد چشمه رضا سازد | |
درون سنگ بجویی ز آب اثر نبود | ز غیب سازد نه از پستی و علا سازد | |
ز بیچگونه و چون آمد این چگونه و چون | که صد هزار بلی گو خود از او لا سازد | |
دو جوی نور نگر از دو پیه پاره روان | عجب مدار عصا را که اژدها سازد | |
در این دو گوش نگر کهربای نطق کجاست | عجب کسی که ز سوراخ کهربا سازد | |
سرای را بدهد جان و خواجه ایش کند | چو خواجه را بکشد باز از او سرا سازد | |
اگر چه صورت خواجه به زیر خاک شدست | ضمیر خواجه وطنگه ز کبریا سازد | |
به چشم مردم صورت پرست خواجه برفت | ولیک خواجه ز نقش دگر قبا سازد | |
خموش کن به زبان مدحت و ثنا کم گوی | که تا خدای تو را مدحت و ثنا سازد |