تفاوت میان نسخههای «خاقانی (قصاید)/از سر زلف تو بوئی سر به مهر آمد به ما»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (clean up using AWB) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|از سر زلف تو بوئی سر به مهر آمد به ما|جان به استقبال شد کای مهد جانها تا کجا}} | {{ب|از سر زلف تو بوئی سر به مهر آمد به ما|جان به استقبال شد کای مهد جانها تا کجا}} | ||
{{ب|این چه موکب بود یارب کاندر آمد شادمان|بارگیرش صبح دم بود و جنیبت کش صبا}} | {{ب|این چه موکب بود یارب کاندر آمد شادمان|بارگیرش صبح دم بود و جنیبت کش صبا}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ آوریل ۲۰۱۲، ساعت ۱۷:۳۵
' | خاقانی (قصاید) (از سر زلف تو بوئی سر به مهر آمد به ما) از خاقانی |
' |
از سر زلف تو بوئی سر به مهر آمد به ما | جان به استقبال شد کای مهد جانها تا کجا | |
این چه موکب بود یارب کاندر آمد شادمان | بارگیرش صبح دم بود و جنیبت کش صبا | |
در میان جان فروشد بر در دل حلقه زد | از بن هر موی فریادی برآمد کاندرآ | |
ما در آب و آتش از فکرت که گوئی آن نسیم | باد زلفت بود با خاک جناب پادشا | |
با غبار صید گاه شاه کز تعظیم هست | ز آهوان مشک ده صد تبتش در یک فضا | |
صید گاه شاه جانها را چراگاه است ازآنک | لخلخهی روحانیان بینی در او بعرالظبا | |
هم در او افعی گوزن آسا شده تریاقدار | هم گوزنانش چو افعی مهرهدار اندر قفا | |
شاه را دیدم در او پیکان مقراضه به کف | راست چون بحر نهنگ انداز در نخجیر جا | |
وحشیان از حرمت دستش سوی پیکان او | پای کوبان آمدندی از سر حرص و هوا | |
خون صید الله اکبر نقش بستی بر زمین | جان صید الحمد الله سبحه گفتی در هوا | |
پیش تیرش آهوان را از غم رد و قبول | شیر خون گشتی و خون شیر آن ز خوف این از رجا | |
تیر چون در زه نشاندی بر کمان چرخوش | گفتی او محور همی راند ز خط استوا | |
سعد ذابح سر بریدی هر شکاری را که شاه | سوی او محور ز خط استوا کردی رها | |
پیش پیکان دو شاخش از برای سجدهای | شیر چون شاخ گوزنان پشت را کردی دوتا | |
من شنیدم کز نهیب تیر این شیر زمین | شیر گردون را اغثنا یا غیاث آمد ندا | |
داور مهدی سیاست مهدی امت پناه | رستم حیدر کفایت حیدر احمد لوا | |
خسرو سلطان نشان خاقان اکبر کز جلال | روزگارش عبده الاصغر نویسد بر ملا | |
عطسهی جودش بهشت و خندهی تیغش سقر | ظل چترش آفتاب و گرد رخشش کیمیا | |
آفتاب مشتری حکم و سپهر قطب حلم | زیر دست آورده مصری مار و هندی اژدها | |
هندی او همچو زنگی آدمی خور در مصاف | مصری او چون عرابی تیز منطق در سخا | |
نام او چون اسم اعظم تاج اسمادان از آنک | حلقهی میم منوچهر است طوق اصفیا | |
بلکه رضوان زین پس از میم منوچهر ملک | یارهی حوران کند گر شاه را بیند رضا | |
دایرهی میم منوچهر از ثوابت برتر است | آفرینش در میانش نقطهای بس بینوا | |
گر سما چون میم نام او نبودی از نخست | هم چو سین در هم شکستی تاکنون سقف سما | |
حرمتی دارد چنان توقیع او کاندر بهشت | صح ذلک گشت تسبیح زبان انبیا | |
چرخ را توقیع او حرز است چون او برکشد | آن سعادت بخش مریخ زحلوش در وغا | |
تیغ او خواهد گرفتن روم و هند از بهر آنک | این دو جا را هست مریخ و زحل فرمان روا | |
هم زبانش تیغ و هم تیغش زبان نصرت است | این سراید سر وحی و آن کند درس غزا | |
تیغ حصرم رنگ و بر وی دانه دانه چون عنب | بخت کرده زان عنب نقل و ز حصرم توتیا | |
تیغ او آبستن است از فتح و اینک بنگرش | نقطهای چهره بر آبستنی دارد گوا | |
شاه در یک حال هم خضر است و هم اسکندر است | کینهی دین کرد و شد با آب حیوان آشنا | |
هم ز پیش آب حیوان سد ظلمت برگرفت | هم میان آب کر سدی دگر کرد ابتدا | |
از نهیب این چنین سد کوست فتح الباب فتح | سد باب الباب لرزان شد به زلزال فنا | |
شاه بود آگه که وقتی ماه و گاو زمین | کلی اجزای گیتی را کنند از هم جدا | |
پیش از آن کز هم برفتی هفت اندام زمین | رفت و پیش گاو و ماهی ساخت سدی از قضا | |
پس بر آن سد مبارک ده انامل برگماشت | جدولی را هفت دریا ساخت از فیض عطا | |
وز فلک آورد در وی گاو و ماهی و صدف | گاو گردنده، صدف جنبان و ماهی آشنا | |
ماهیش دندان فکن گشت و صدف گوهر نمای | گاو او عنبر فزای و ساحلش سنبل گیا | |
بود در احکام خسرو کز پی سی و دو سال | خسف آب و باد خواهد بود در اقلیم ما | |
آب را بربست و دست و باد را بشکست پای | تا نه زآب آید گزند و نه ز باد آید بلا | |
زآنکه چون نحل این بنا را خود مهندس بود شاه | آب چون آیینهشان انگبین گشت از صفا | |
تا چو شاه نحل شاه انگیخت لشکر چشم خصم | صد هزاران چشمه شد چون خانهی نحل از بکا | |
تا به افزون برد رنج و گنج افزون برگشاد | رنجهای هرکسی را گنجها دادش جزا | |
بهر مزدوران که محروران بدند از ماندگی | قرصهی کافور کرد از قرصهی شمس الضحی | |
وز ملایک نعرها برخاست کاینک در زمین | شاه بند باقلانی بست چون بند قبا | |
قاصد بخت از زبان صبح دم این دم شنید | صد زبان شد هم چو خورشید از پی این ماجرا | |
چون کبوتر نامه آورد از ظفر، نعم البرید | عنکبوت آسا خبر داد از خطر نعم الفتا | |
گفت کای خاقانی آتش گاه محنت شد دلت | راه حضرت گیر و جان از آتش غم کن رها | |
شاه سد آب کرد اینک رکاب شاه بوس | تا برای سد آتش بندها سازد تورا | |
زانکه امروز آب و آتش عاجز از اعجاز اوست | گر بخواهد زآب سازد شمع و ز آتش آسیا | |
گفتم ای جبریل عصمت گفتم ای هدهد خبر | وحی پردازی عفا الله ملک بخشی مرحبا | |
دعوتم کردی به لشگرگاه خاقان کبیر | حبذا لشگرگه خاقان اکبر حبذا | |
لیک من در طوق خدمت چون کبوتر بد دلم | پیش شه بازی چنان، زنهار کی باشد مرا | |
گفت کان شه باز در نسرین گردون ننگرد | بر کبوتر باز بیند اینت پنداری خطا | |
هین بگو ای فیض رحمت هین بگو ای ظل حق | هین بگو ای حرز امت هین بگو ای مقتدا | |
ای خدیو ماه رخش ای خسرو خورشید چتر | ای یل بهرام زهره ای شه کیوان دها | |
آستانت گنبد سیماب گون را متکاست | بندهی سیماب دل سیماب شد زین متکا | |
خود سپاه پیل در بیت الحرم گو پی منه | خود قطار خوک در بیت المقدس گو میا | |
کی برند آب درمنه بر لب آب حیات | کی شود سنگ منات اندر خور سنگ منا | |
بنده چون زی حضرتت پوید ندارد بس خطر | نجم سفلی چون شود شرقی ندارد بس ضیا | |
خود مدیحت را به گفت او کجا باشد نیاز | مصحف مجد از پر طاووس کی بگیرد بها | |
خاک درگاهت دهد از علت خذلان نجات | کاتفاق است این که از یاقوت کم گردد وبا | |
بندهی خاکین به خدمت نیم رو خاکین رسید | سهم خسران پس نهاد و سهم خسرو پیشوا | |
کیمیای جان نثار آورده بر درگاه شاه | با عقیق اشک و زر چهره و در ثنا | |
زید چون در خدمت احمد به ترک زن بگفت | نام باقی یافت اینک آیت لماقضی | |
هم نثار از جان توان کردن به صدر چون تو شاه | هم به ترک زن توان گفتن برای مصطفی | |
جان خاقانی ز تف آفتاب و رنج راه | مانده بود آسوده شد در سایهی ظل خدا | |
اجتماع ماه بود امروز و استقبال بخت | کاوفتاد این ذره را با چون تو خورشید التقا | |
مریم طبعش نکاح یوسف وصف تو بست | مریمی با حسن یوسف نی چو یوسف کم بها | |
لیک با ام الخبائث چون طلاقش واقع است | خسروش رجعت نفرماید به فتوی جفا | |
گر بسیط خاک را چون من سخن پیرای هست | اصلم آتش دان و فرعم کفر و پیوندم ابا | |
آسمان صدرا شنیدی لفظ پروینبار من | قائلان عهد را گو هکذا والا فلا | |
ای گه توقیع آصف خامه و جمشید قدر | وی گه نیت ارسطو علم و اسکندر بنا | |
ای ربیع فضل، از تو گشت آدم را شرف | وی ربیع فصل، از تو گشت عالم را نما | |
در ربیع دولتت هرگز خزان را ره مباد | فارغم ز آمین که دانم مستجاب است این دعا |