تفاوت میان نسخههای «خاقانی (قصاید)/دلسوز ما که آتش گویاست قند او»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (clean up using AWB) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|دلسوز ما که آتش گویاست قند او|آتش که دید دانهی دلها سپند او}} | {{ب|دلسوز ما که آتش گویاست قند او|آتش که دید دانهی دلها سپند او}} | ||
{{ب|هر آفتاب زردم عیدی بود تمام|چون بینمش که نیم هلال است قند او}} | {{ب|هر آفتاب زردم عیدی بود تمام|چون بینمش که نیم هلال است قند او}} |
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ آوریل ۲۰۱۲، ساعت ۲۱:۴۶
' | خاقانی (قصاید) (دلسوز ما که آتش گویاست قند او) از خاقانی |
' |
دلسوز ما که آتش گویاست قند او | آتش که دید دانهی دلها سپند او | |
هر آفتاب زردم عیدی بود تمام | چون بینمش که نیم هلال است قند او | |
بر چون پرند، لیک دلش گوشهی پلاس | من بر پلاس ماتم هجر از پرند او | |
رخ را نمکستان کنم از اشک شور از آنک | چشمم نمک چند ز لب نوش خند او | |
در سینه حلقهها شودم آه آتشین | از خامکاری دل بیدادمند او | |
زین سرد باد حلقهی آتش فسرده باد | تا نعل زر کنم پی سم سمند او | |
جرمی نکرده حلقهی گوشش ولی چه سود | آویخته به سایهی مشکین کمند او | |
پند من است حلقهی گوشش ولی چه سود | حلقه به گوش او نکند گوش پند او | |
خاقانی آن اوست غلام درم خرید | بفروشدش به هیچ که ناید پسند او | |
نندیشد از فلک، نخرد سنبلش به جو | بر کهکشان و خوشه بود ریشخند او | |
زین سبز مرغزار نجوید حیات از آنک | قصاب حلق خلق بود گوسفند او | |
سربسته همچو غنچه کشد درد سر چو بید | هم نشکند چو سرو دل زورمند او | |
خضر است و خان و خانه به عزلت کند به دل | هم خضر خان و مشغلهی او ز کند او | |
با همتی چنین سوی ناجنس میل کرد | تا لاجرم گداز کشید از گزند او | |
باز سپید با مگس سگ هم آشیان | خاک سیاه بر سر بخت نژند او | |
سیمرغ بود جیفه چرا جست همچو زاغ | پست از چه گشت آن طیران بلند او؟ | |
هر چند کان سقط به دمش زنده گشته بود | چون دست یافت سوخت ز اسقاط زند او | |
خورشید دیدهای که کند آب را بلند؟ | سردی آب بین که شود چشم بند او | |
آتش سخن بس است که فرزند طبع اوست | فرزندی آنچنان که بود فر زند او | |
حاسد چو بیند این سخنان چو شیر و می | سرکه نماید آن سخن گوز کند او | |
سیر ارچه هم طویلهی سوسن بود به رنگ | غماز رنگ وی بود آن بوی و گند او | |
گر سحر من بر آتش زردشت بگذرد | چون آب خواند آتش زردشت زند او |