تفاوت میان نسخههای «انوری (قصاید)/متمن اسعد بن اسماعیل»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز (clean up using AWB) |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
| یادداشت = | | یادداشت = | ||
}} | }} | ||
+ | {{شعر}} | ||
{{ب|متمن اسعد بن اسماعیل|آن به قدر و شرف عدیم عدیل}} | {{ب|متمن اسعد بن اسماعیل|آن به قدر و شرف عدیم عدیل}} | ||
{{ب|هست خورشید آسمان جلال|هست مختار مهتران جلیل}} | {{ب|هست خورشید آسمان جلال|هست مختار مهتران جلیل}} |
نسخهٔ کنونی تا ۹ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۴:۵۲
' | انوری (قصاید) (متمن اسعد بن اسماعیل) از انوری |
' |
متمن اسعد بن اسماعیل | آن به قدر و شرف عدیم عدیل | |
هست خورشید آسمان جلال | هست مختار مهتران جلیل | |
آنکه در خاک حلم او آرام | وانکه در باد حکم او تعجیل | |
خاک با حلم او چو باد خفیف | باد با طبع او چو خاک ثقیل | |
بر قدرش قصیر قامت چرخ | بر طبعش غدیر قلزم و نیل | |
سخنش علم غیب را تفسیر | قلمش راز چرخ را تاویل | |
نیست با عرض و طول همت او | پیکر آسمان عریض و طویل | |
غاشیهی همتش کشند همی | بر فلک جبرئیل و میکاییل | |
نبود بر سخاوتش منت | نبود در کفایتش تعطیل | |
ای بری عفو و عونت از پاداش | وی مصون عهد و قولت از تبدیل | |
چرخ را رفعت تو گفته قصیر | برق را فکرت تو خوانده کلیل | |
کوه با عزم محکم تو سبک | ابر با دست بخشش تو بخیل | |
ای نهاده به خاصیت ز ازل | قدرت اکلیل چرخ را اکلیل | |
فلک از رشک رتبت و شرفت | در ازل جامه رنگ کرده به نیل | |
ملک از بهر نامهی عملت | خویشتن وقف کرده بر تهلیل | |
نیست اندر جهان کون و فساد | رزق را چون دل تو هیچ کفیل | |
نیست اندر بیان باطل و حق | عقل را چون دل تو هیچ دلیل | |
آفتاب از کف تو بخشد نور | همچو از آفتاب جرم صقیل | |
ای نزاده ترا زمانه بدل | وی ندیده ترا ستاره بدیل | |
تویی آن کس که در سخا آید | پشهی تو به چشم گردون پیل | |
منم آن کس که در سخن شاید | موزهی من زمانه را مندیل | |
سخنم شد چنان که بنیوشد | گوش جانش چو محکم تنزیل | |
گرچه در هر سخن نهد فلکم | بر جهان و جهانیان تفضیل | |
نیست سنگم به نزد کس که مرا | سنگها زد زمانه بر قندیل | |
عیبم این بیش نه که کم بودست | دخلم از خرج دبه و زنبیل | |
کشتهی دهرم و صریر قلمت | هست مانند صور اسرافیل | |
به نشورم رسان که دیدستم | بارها گوشمال عزراییل | |
گفته بودم که کدیهای نکنم | اندرین خدمت از کثیر و قلیل | |
کرمت گفت از آن چه عیب آید | شعر چون بکر بود و مرد معیل | |
تا کند آسمان همی حرکت | تا کنند اختران همی تحویل | |
حاسدت زاسمان مباد عزیز | تابعت ز اختران مباد ذلیل | |
باد طبع تو یار لهو و لعب | باد خصم تو جفت حزن و عویل | |
خانهی دانش از دل تو به پای | دیدهی بخشش از کف تو کحیل | |
ایمن اندر نظارهگاه سپهر | گوش جانت ز بانگ طبل رحیل | |
زنده اسلاف تو به تو چو به من | جدم اسحق و جدت اسماعیل |