فروغی بسطامی (غزلیات)/ای خوشا رندی که رو در ساحت میخانه کرد
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فروغی بسطامی (غزلیات) (ای خوشا رندی که رو در ساحت میخانه کرد) از فروغی بسطامی |
' |
ای خوشا رندی که رو در ساحت میخانه کرد | چارهی دور فلک از گردش پیمانه کرد | |
سال ها کردم به صافی خدمت میخانه را | تا می صاف محبت در وجودم خانه کرد | |
دانهی تسبیح ما را حالتی هرگز نداد | بعد از این در پای خم، انگور باید دانه کرد | |
نازم آن چشم سیه کز یک نگاه آشنا | مردم آگاه را از خویشتن بیگانه کرد | |
چشمهی خورشید رویش چشم را بی تاب ساخت | حلقهی زنجیر مویش عقل را دیوانه کرد | |
من که در افسون گری افسانهام در روزگار | نرگس افسون گر ساقی مرا افسانه کرد | |
دامن آن گنج شادی را نیاوردم به دست | سیل غم بیهوده یکسر خانهای ویرانه کرد | |
سر حق را بر سر دار فنا کرد آشکار | در طلب منصور الحق همت مردانه کرد | |
آن چه با جان فروغی کرد حسن روی دوست | کی فروغی شمع با آتش به جان پروانه کرد |