فروغی بسطامی (غزلیات)/گل به جوش آمد و مرغان به خروش از همه سوی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فروغی بسطامی (غزلیات) (گل به جوش آمد و مرغان به خروش از همه سوی) از فروغی بسطامی |
' |
گل به جوش آمد و مرغان به خروش از همه سوی | رو بط باده به چنگ آر و بت ساده بجوی | |
گریهی ابر سیه خیمه نگر دشت به دشت | خندهی برق درخشنده ببین کوی به کوی | |
ژاله بر لاله فرو میچکد از دامن ابر | خیز و با لاله رخی ساحت گلزار ببوی | |
تازه کن عهد کهن با صنم باده فروش | بادهی کهنه بی آشام و گل تازه ببوی | |
تا نیفکنده سرت کوزه گر چرخ به خاک | رخت در پای خم انداز و می افکن به سبوی | |
در میخانه برو بادهی دیرینه بنوش | لب دریا بنشین دامن سجده بشوی | |
صورت حال مرا سرو چمن میداند | که کشیدن نتوان پای به گل رفته فروی | |
گفتم از گریه مگر باز شود عقدهی دل | آن هم از طالع برگشته گره شد به گلوی | |
همه تدبیر من این است که دیوانه شوم | کودکان در پیم افتند به صد هایا هوی | |
راستی با خم ابروی تو نتوان گفتن | جز حدیث دم شمشیر شه معرکه جوی | |
شرزه شیر صفت ناورد ملک ناصردین | که به او می نشود شیر فلک روی به روی | |
کار فرمای شهان مرجع پیدا و نهان | که خبر دارد از اوضاع جهان موی به موی | |
خوی او بخشش و دریا ز کفش در آتش | شاه بخشنده نیامد به چنین بخشش و خوی | |
خسرو اگر نه فروغی سر تحسین تو داشت | پس چرا هم سخن آرا شد و هم قافیه گوی |