سنایی غزنوی (غزلیات)/دوش رفتم به سر کوی به نظارهی دوست
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سنایی غزنوی (غزلیات) (دوش رفتم به سر کوی به نظارهی دوست) از سنایی غزنوی |
' |
دوش رفتم به سر کوی به نظارهی دوست | شب هزیمت شده دیدم ز دو رخسارهی دوست | |
از پی کسب شرف پیش بناگوش و لبش | ماه دیدم رهی و زهره سما کارهی دوست | |
گوشها گشته شکر چین که همی ریخت ز نطق | حرفهای شکرین از دو شکر پارهی دوست | |
چشمهای همه کس گشته تماشاگه جان | نز پی بلعجبی از پی نظارهی دوست | |
پیش یکتا مژهی چشم چو آهوش ز ضعف | شده شیران جهان ریشهای از شارهی دوست | |
کرده از شکل عزب خانهی زنبور از غم | دل عشاق جهان غمزهی خونخوارهی دوست | |
هر زمان مدعی را ز غرور دل خویش | تازه خونی حذر اندر خم هر تارهی دوست | |
چون به سیاره شدی از پی چندین چو فلک | از ستاره شده آراسته سیارهی دوست | |
لب نوشینش بهم کرده بر نظم بقاش | داد نوشروان با چشم ستمگارهی دوست | |
دوش روزیم پدید آمده از تربیتش | بازم امروز شبی از غم بیغارهی دوست | |
چه کند قصه سنایی که ز راه لب و زلف | یک جهان دیده پر آوازهی آوارهی دوست | |
هست پروارهی او را رهی از بام فلک | همت شاه جهان ساکن پروارهی دوست | |
شاه بهرامشه آن شه که همیشه کف او | سبب آفت دشمن بود و چارهی دوست | |
زخم و رحم و بد و نیکش ز ره کون و فساد | تا ابد رخنهی دشمن بود و یارهی دوست |