مثنوی معنوی/مکر کردن مریدان کی خلوت را بشکن
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر اول مثنوی (مکر کردن مریدان کی خلوت را بشکن) از مولوی |
' |
جمله گفتند ای حکیم رخنهجو | این فریب و این جفا با ما مگو | |
چارپا را قدر طاقت با رنه | بر ضعیفان قدر قوت کار نه | |
دانهی هر مرغ اندازهی ویست | طعمهی هر مرغ انجیری کیست | |
طفل را گر نان دهی بر جای شیر | طفل مسکین را از آن نان مرده گیر | |
چونک دندانها بر آرد بعد از آن | هم بخود گردد دلش جویای نان | |
مرغ پر نارسته چون پران شود | لقمهی هر گربهی دران شود | |
چون بر آرد پر بپرد او بخود | بیتکلف بیصفیر نیک و بد | |
دیو را نطق تو خامش میکند | گوش ما را گفت تو هش میکند | |
گوش ما هوشست چون گویا توی | خشک ما بحرست چون دریا توی | |
با تو ما را خاک بهتر از فلک | ای سماک از تو منور تا سمک | |
بیتو ما را بر فلک تاریکیست | با تو ای ماه این فلک باری کیست | |
صورت رفعت بود افلاک را | معنی رفعت روان پاک را | |
صورت رفعت برای جسمهاست | جسمها در پیش معنی اسمهاست |