مثنوی معنوی/تتمهی اقرار ابلیس به معاویه مکر خود را
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر دوم مثنوی (تتمهی اقرار ابلیس به معاویه مکر خود را) از مولوی |
' |
پس عزازیلش بگفت ای میر راد | مکر خود اندر میان باید نهاد | |
گر نمازت فوت میشد آن زمان | میزدی از درد دل آه و فغان | |
آن تاسف و آن فغان و آن نیاز | درگذشتی از دو صد ذکر و نماز | |
من ترا بیدار کردم از نهیب | تا نسوزاند چنان آهی حجاب | |
تا چنان آهی نباشد مر ترا | تا بدان راهی نباشد مر ترا | |
من حسودم از حسد کردم چنین | من عدوم کار من مکرست و کین | |
گفت اکنون راست گفتی صادقی | از تو این آید تو این را لایقی | |
عنکبوتی تو مگس داری شکار | من نیم ای سگ مگس زحمت میار | |
باز اسپیدم شکارم شه کند | عنکبوتی کی بگرد ما تند | |
رو مگس میگیر تا توانی هلا | سوی دوغی زن مگسها را صلا | |
ور بخوانی تو به سوی انگبین | هم دروغ و دوغ باشد آن یقین | |
تو مرا بیدار کردی خواب بود | تو نمودی کشتی آن گرداب بود | |
تو مرا در خیر زان میخواندی | تا مرا از خیر بهتر راندی |