خواجوی کرمانی (غزلیات)/گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی
| ' | خواجوی کرمانی (غزلیات) (گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی) از خواجوی کرمانی |
' |
گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی کجا روم که فرس بر من شکسته نتازی تو شاهبازی و دانم که تیهوان نتوانند که در نشیمن عنقا کنند دعوی بازی شبان تیره بسی برده‌ام بخر و روزی شبی چو زلف سیاهت ندیده‌ام بدرازی ضرورتست که پیشت چو شمع سوزم و سازم گرم چو شمع بسوزی ورم چو عود بسازی مرا بضرب تو چون چنگ سرخوشست ولیکن تو دانی ار بزنی حاکمی و گر بنوازی بدوستی که چو دل قلب و نادرست نیایم گرم در آتش سوزنده همچو زر بگدازی بخون بشوی مرا چون قتیل تیغ تو گشتم که در شریعت عشقت شهید باشم و غازی چو روشنست که نور بقا ثبات ندارد به ناز خویش و نیاز من شکسته چه نازی فدای جان تو خواجو اگر قتیل تو گردد ولی بقتل وی آن به که دست خویش نیازی