مثنوی معنوی/دعوی کردن ترک و گرو بستن او کی درزی از من چیزی نتواند بردن
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر ششم مثنوی (دعوی کردن ترک و گرو بستن او کی درزی از من چیزی نتواند بردن) از مولوی |
' |
گفت خیاطیست نامش پور شش | اندرین چستی و دزدی خلقکش | |
گفت من ضامن که با صد اضطراب | او نیارد برد پیشم رشتهتاب | |
پس بگفتندش که از تو چستتر | مات او گشتند در دعوی مپر | |
رو به عقل خود چنین غره مباش | که شوی یاوه تو در تزویرهاش | |
گرمتر شد ترک و بست آنجا گرو | که نیارد برد نی کهنه نی نو | |
مطمعانش گرمتر کردند زود | او گرو بست و رهان را بر گشود | |
که گرو این مرکب تازی من | بدهم ار دزدد قماشم او به فن | |
ور نتواند برد اسپی از شما | وا ستانم بهر رهن مبتدا | |
ترک را آن شب نبرد از غصه خواب | با خیال دزد میکرد او حراب | |
بامدادان اطلسی زد در بغل | شد به بازار و دکان آن دغل | |
پس سلامش کرد گرم و اوستاد | جست از جا لب به ترحیبش گشاد | |
گرم پرسیدش ز حد ترک بیش | تا فکند اندر دل او مهر خویش | |
چون بدید از وی نوای بلبلی | پیشش افکند اطلس استنبلی | |
که ببر این را قبای روز جنگ | زیر نافم واسع و بالاش تنگ | |
تنگ بالا بهر جسمآرای را | زیر واسع تا نگیرد پای را | |
گفت صد خدمت کنم ای ذو وداد | در قبولش دست بر دیده نهاد | |
پس بپیمود و بدید او روی کار | بعد از آن بگشاد لب را در فشار | |
از حکایتهای میران دگر | وز کرمها و عطاء آن نفر | |
وز بخیلان و ز تحشیراتشان | از برای خنده هم داد او نشان | |
همچو آتش کرد مقراضی برون | میبرید و لب پر افسانه و فسون |