فخرالدین عراقی (غزلیات)/ترسا بچهای، شنگی، شوخی، شکرستانی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فخرالدین عراقی (غزلیات) (ترسا بچهای، شنگی، شوخی، شکرستانی) از فخرالدین عراقی |
' |
ترسا بچهای، شنگی، شوخی، شکرستانی | در هر خم زلف او گمراه مسلمانی | |
از حسن و جمال او حیرت زده هر عقلی | وز ناز و دلال او واله شده هر جانی | |
بر لعل شکر ریزش آشفته هزاران دل | وز زلف دلاویزش آویخته هر جانی | |
چشم خوش سرمستش اندر پی هر دینی | زنار سر زلفش دربند هر ایمانی | |
بر مائدهی عیسی افزوده لبش حلوا | وز معجزهی موسی زلفش شده ثعبانی | |
ترسا به چهای رعنا، از منطق روحافزا | صد معجزهی عیسی بنموده به برهانی | |
لعلش ز شکر خنده در مرده دمیده جان | چشمش ز سیه کاری برده دل کیهانی | |
عیسی نفسی، کز لب در مرده دمد صد جان | بهر چه بود دلها هر لحظه به دستانی؟ | |
تا سیر نیارد دید نظارگی رویش | بگماشته از غمزه هر گوشه نگهبانی | |
از چشم روان کرده بهر دل مشتاقان | از هر نظری تیری وز هر مژه پیکانی | |
از دیر برون آمد از خوبی خود سرمست | هر کس که بدید او را واله شد و حیرانی | |
شماس چو رویش خورشید پرستی شد | زاهد هم اگر دیدی رهبان شدی آسانی | |
ور زانکه به چشم من صوفی رخ او دیدی | خورشید پرستیدی، در دیر، چو رهبانی | |
یاد لب و دندانش بر خاطر من بگذشت | چشمم گهرافشان شد، طبعم شکرستانی | |
جان خواستم افشاندن پیش رخ او دل گفت: | خاری چه محل دارد در پیش گلستانی؟ | |
گر خاک رهش گردم هم پا ننهد بر من | کی پای نهد، حاشا، بر مور سلیمانی؟ | |
زین پس نرود ظلمی بر آدم ازین دیوان | زیرا که سلیمان شد فرماندهی دیوانی | |
نه بس که عراقی را بینی تو ز نظم تر | در وصف جمال او پرداخته دیوانی |