فخرالدین عراقی (غزلیات)/من آن قلاش و رند بینوایم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | فخرالدین عراقی (غزلیات) (من آن قلاش و رند بینوایم) از فخرالدین عراقی |
' |
من آن قلاش و رند بینوایم | که در رندی مغان را پیشوایم | |
گدای درد نوش می پرستم | حریف پاکباز کم دغایم | |
ز بند زهد و قرابی برستم | نه مرد زرق و سالوس و ریایم | |
ردا و طیلسان یکسو نهادم | همه زنار شد بند قبایم | |
مگر خاکم ز میخانه سرشتند | که هر دم سوی میخانه گرایم؟ | |
کجایی، ساقیا، جامی به من ده | که یک دم با حریفان خوش برآیم | |
مرا برهان زخود، کز جان به جانم | درین وحشت سرا تا چند پایم؟ | |
زمانی شادمان و خوش نبودم | از آنم کاندرین وحشت سرایم | |
مرا از درگه پاکان براندند | به صد خواری، که رند ناسزایم | |
برون کردندم از کعبه به خواری | درون بتکده کردند جایم | |
درین ره خواستم زد دست و پایی | بریدند، ای دریغا، دست و پایم | |
بماندم در بیابان تحیر | نه ره پیدا کنون، نه رهنمایم | |
امید از هر که هست اکنون بریدم | فتاده بر در لطف خدایم | |
از آن است این همه بیداد بر من | که پیوسته ز یار خود جدایم | |
ز بیداد زمانه وارهم من | عراقی گر کند از کف رهایم |