خواجوی کرمانی (غزلیات)/نسیم باد صبا چون ز بوستان آید
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | خواجوی کرمانی (غزلیات) (نسیم باد صبا چون ز بوستان آید) از خواجوی کرمانی |
' |
نسیم باد صبا چون ز بوستان آید | مرا ز نکهت او بوی دوستان آید | |
برو دود ز ره دیده اشک گرم روم | ز بسکه از دل پرخون من بجان آید | |
قلم چه شرح دهد زانکه داستان فراق | نه ممکنست که یک شمه در بیان آید | |
اگر بجانب کرمان روان کنم پیکی | هم آب دیده که در دم بسر دوان آید | |
برون رود ز درونم روان باستقبال | چو بانگ دمدمهی کوس کاروان آید | |
چو خونیان بدود اشک و دامنم گیرد | که باش تا خبر یار مهربان آید | |
سرم بباد رود گر چو شمع از سر سوز | حدیث آتش دل بر سر زبان آید | |
در آرزوی کنار تو از میان بروم | گهی که وصف میان تو در میان آید | |
بدین صفت که توئی آب زندگانی را | ز شوق لعل لبت آب در دهان آید | |
سفر گزید و آگه نبودی ای خواجو | که سیر جان شود آنکو بسیر جان آید |