دیوان شمس/جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جان) از مولوی |
' |
جفای تلخ تو گوهر کند مرا ای جان | که بحر تلخ بود جای گوهر و مرجان | |
وفای توست یکی بحر دیگر خوش خوار | که چارجوی بهشت است از تکش جوشان | |
منم سکندر این دم به مجمع البحرین | که تا رهانم جان را ز علت و بحران | |
که تا ببندم سدی عظیم بر یأجوج | که تا رهند خلایق ز حمله ایشان | |
از آنک ایشان مر بحر را درآشامند | که هیچ آب نماند ز تابشان به جهان | |
از آنک آتشیاند وز عنصر دوزخ | عدو لطف جنان و حجاب نور جنان | |
ز هر شمار برونند از آنک از قهرند | که قهر وصف حق است و ندارد آن پایان | |
برهنهاند و همه سترپوششان گوش است | نه سترپوش دلانه که دیدن است عیان | |
لحاف گوش چپستش فراش گوش راست | به شب نتیجه یأجوج را یقین میدان | |
لحاف و فرش مقلد چون علم تقلید است | یقین به معنی یأجوجی است نی انسان | |
از آنک دل مثل روزن است کاندر وی | ز شمس نورفشان است و ذره دست افشان | |
هزار نام و صفت دارد این دل و هر نام | به نسبتی دگر آمد خلاف و دیگر سان | |
چنانک شخصی نسبت به تو پدر باشد | به نسبت دگری یا پسر و یا اخوان | |
چو نامهای خدا در عدد به نسبت شد | ز روی کافر قاهر ز روی ما رحمان | |
بسا کسا که به نسبت به تو که معتقدی | فرشته است و به نسبت به دیگری شیطان | |
چنانک سر تو نسبت به تو بود مکشوف | به نسبت دگری حال سر تو پنهان |