دیوان شمس/مرا چون کم فرستی غم حزین و تنگ دل باشم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (مرا چون کم فرستی غم حزین و تنگ دل باشم) از مولوی |
' |
مرا چون کم فرستی غم حزین و تنگ دل باشم | چو غم بر من فروریزی ز لطف غم خجل باشم | |
غمان تو مرا نگذاشت تا غمگین شوم یک دم | هوای تو مرا نگذاشت تا من آب و گل باشم | |
همه اجزای عالم را غم تو زنده می دارد | منم کز تو غمی خواهم که در وی مستقل باشم | |
عجب دردی برانگیزی که دردم را دوا گردد | عجب گردی برانگیزی که از وی مکتحل باشم | |
فدایی را کفیلی کو که ارزد جان فدا کردن | کسایی را کسایی کو که آن را مشتمل باشم | |
مرا رنج تو نگذارد که رنجوری به من آید | مرا گنج تو نگذارد که درویش و مقل باشم | |
صباح تو مرا نگذاشت تا شمعی برافروزم | عیان تو مرا نگذاشت تا من مستدل باشم | |
خیالی کان به پیش آید خیالت را بپوشاند | اگر خونش بریزم من ز خون او بحل باشم | |
بسوزانم ز عشق تو خیال هر دو عالم را | بسوزند این دو پروانه چو من شمع چگل باشم | |
خمش کن نقل کمتر کن ز حال خود به قال خود | چنان نقلی که من دارم چرا من منتقل باشم |