دیوان شمس/چون آینه رازنما باشد جانم
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (چون آینه رازنما باشد جانم) از مولوی |
' |
چون آینه رازنما باشد جانم | تانم که نگویم نتوانم که ندانم | |
از جسم گریزان شدم از روح بپرهیز | سوگند ندانم نه از اینم نه از آنم | |
ای طالب بو بردن شرط است به مردن | زنده منگر در من زیرا نه چنانم | |
اندر کژیم منگر وین راست سخن بین | تیر است حدیث من و من همچو کمانم | |
این سر چو کدو بر سر وین دلق تن من | بازار جهان در به کی مانم به کی مانم | |
وان گاه کدو بر سر من پر ز شرابی | دارمش نگوسار از او من نچکانم | |
ور زان که چکانم تو ببین قدرت حق را | کز بحر بدان قطره جواهر بستانم | |
چون ابر دو چشمم بستد جوهر آن بحر | بر چرخ وفا آید این ابر روانم | |
در حضرت شمس الحق تبریز ببارم | تا سوسنها روید بر شکل زبانم |