مثنوی معنوی/قصهی بط بچگان کی مرغ خانگی پروردشان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دفتر اول مثنوی (قصهی بط بچگان کی مرغ خانگی پروردشان) از مولوی |
' |
تخم بطی گر چه مرغ خانهات | کرد زیر پر چو دایه تربیت | |
مادر تو بط آن دریا بدست | دایهات خاکی بد و خشکیپرست | |
میل دریا که دل تو اندرست | آن طبیعت جانت را از مادرست | |
میل خشکی مر ترا زین دایه است | دایه را بگذار کو بدرایه است | |
دایه را بگذار در خشک و بران | اندر آ در بحر معنی چون بطان | |
گر ترا مادر بترساند ز آب | تو مترس و سوی دریا ران شتاب | |
تو بطی بر خشک و بر تر زندهای | نی چو مرغ خانه خانهگندهای | |
تو ز کرمنا بنی آدم شهی | هم به خشکی هم به دریا پا نهی | |
که حملناهم علی البحر بجان | از حملناهم علی البر پیش ران | |
مر ملایک را سوی بر راه نیست | جنس حیوان هم ز بحر آگاه نیست | |
تو بتن حیوان بجانی از ملک | تا روی هم بر زمین هم بر فلک | |
تا بظاهر مثلکم باشد بشر | با دل یوحی الیه دیدهور | |
قالب خاکی فتاده بر زمین | روح او گردان برین چرخ برین | |
ما همه مرغابیانیم ای غلام | بحر میداند زبان ما تمام | |
پس سلیمان بحر آمد ما چو طیر | در سلیمان تا ابد داریم سیر | |
با سلیمان پای در دریا بنه | تا چو داود آب سازد صد زره | |
آن سلیمان پیش جمله حاضرست | لیک غیرت چشمبند و ساحرست | |
تا ز جهل و خوابناکی و فضول | او بپیش ما و ما از وی ملول | |
تشنه را درد سر آرد بانگ رعد | چون نداند کو کشاند ابر سعد | |
چشم او ماندست در جوی روان | بیخبر از ذوق آب آسمان | |
مرکب همت سوی اسباب راند | از مسبب لاجرم محجوب ماند | |
آنک بیند او مسبب را عیان | کی نهد دل بر سببهای جهان |