سیف فرغانی (قصاید و قطعات)/منم یارا بدین سان اوفتاده
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | سیف فرغانی (قصاید و قطعات) (منم یارا بدین سان اوفتاده) از سیف فرغانی |
' |
منم یارا بدین سان اوفتاده | دلم را سوز در جان اوفتاده | |
غم چندین پریشان حال امروز | درین طبع پریشان اوفتاده | |
چو بسته زیر پای پیل ملکی | به دست این عوانان اوفتاده | |
نهاده دین به یک سو و زهر سو | چو کافر در مسلمان اوفتاده | |
ببین در نان خلق این کژدمان را | چو اندر گوشت کرمان اوفتاده | |
عوانان اندرو گویی سگانند | به سال قحط در نان اوفتاده | |
همه در آرزوی مال و جاهند | به چاه اندر چو کوران اوفتاده | |
شکم پر کرده از خمر و درین خاک | همه در گل چو مستان اوفتاده | |
تو ای بیچاره آنگه نان خوری سیر | که از جوعی بدین سان اوفتاده، | |
که بینی از دهان ملک بیرون | سگان را همچو دندان اوفتاده | |
به جای عنبر و مشکش کنون هست | گزنده در گریبان اوفتاده، | |
توانگر کز پی درویش دایم | زرش بودی ز دامان اوفتاده | |
ازین جامه کنان کون برهنه | که بادا سگ در ایشان اوفتاده، | |
بسی مردم ز سرما بر زمیناند | چو برف اندر زمستان اوفتاده | |
دریغا مکنت چندین توانگر | به دست این گدایان اوفتاده | |
از انگشت سلیمان رفته خاتم | ولی در دست دیوان اوفتاده | |
زنان را گوی در میدان و چوگان | ز دست مرد میدان اوفتاده | |
چو مرغان آمده در دام صیاد | چو دانه پیش مرغان اوفتاده | |
به عهد این سگان از بیشبانی ست | رمه در دست سرحان اوفتاده | |
رعیت گوسپنداند، این سگان گرگ | همه در گوسپندان اوفتاده | |
پلنگی چند میخواهیم یا رب | درین دیوانه گرگان اوفتاده | |
ز دست و پای این گردنزنان است | سراسر ملک ویران اوفتاده | |
ایا مظلوم سرگشته که هستی | چنین محروم و حیران اوفتاده | |
ز جور ظالمان در شهر خویشی | به خواری چون غریبان اوفتاده | |
اگر صبرت بود روزی دو بینی | عوانان کشته، میران اوفتاده | |
امیرانی که بر تو ظلم کردند | به خواری چون اسیران اوفتاده | |
هر آن کو اندرین خانه مقیم است | چو دیوارش همی دان اوفتاده | |
جهانجویی اگر ناگه بخیزد | بسی بینی بزرگان اوفتاده | |
ببینی ناگهان مردان دین را | برین دنیا پرستان اوفتاده | |
چه میدانند کار دولت این قوم | که در دیناند نادان اوفتاده | |
به فرمان خداوند از سر تخت | خداوندان فرمان اوفتاده | |
کلاه عزت اندر پای خواری | ز سرهای عزیزان اوفتاده | |
به آه چون تو مظلوم افسر ملک | ز فرق تاجداران اوفتاده | |
گرش گردون سریر ملک باشد | برو صد ماه تابان اوفتاده | |
ز بالای عمل در پستی عزل | چنین کس را همی دان اوفتاده | |
تو نیز ای سیف فرغانی چرایی | حزین در بیت احزان اوفتاده | |
برین نطع ای پیاده ز اسب دولت | بسی دیدی سواران اوفتاده | |
هم آخر دیگری بر جای اینان | نشسته دان و اینان اوفتاده | |
درین باغ این سپیداران بیبر | به بادی چون درختان اوفتاده | |
خدا درمان فرستد مردمی را | کزین دردند نالان اوفتاده |