شب هجر
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ترک مستش دل از انسان که به آسان ببرد | مشکل از خنجر مژگانش کسی جان ببرد |
هندوی زلف تو دلهای مسلمانان برد | کافری بین که چسان دل ز مسلمان ببرد |
پای هر دل که به زنجیر کندش آن سر زلف | می کشد تا به سر چاه زنخدان ببرد |
یوسفی را تو شنیدی که به زندان بردند | یوسفی بین که دل خلق به زندان ببرد |
سر زد از لعل لب او خط مشکین آری | دیو و انگشتری از دست سلیمان ببرد |
کیست کز دوست سلامی به بر ما آرد | یا پیام من دل خسته به جانان ببرد |
هدهدی کو که تواند بر بلقیس زمان | نامه ای سوی ری از ملک سلیمان ببرد |
گوید از مهر به آن ماه که از ما نبرید | ا ی که رونق رخت از ماه درخشان ببرد |
سنبل از شرم به گل باز فرو دزدد سر | بوئی از زلف تو باد ار به گلستان ببرد |
آسمان باز ترا کاش به شیراز آرد | یا ز شیراز مرا جانب طهران ببرد |
دوش میگفت خیالت به سر بالینم | مشکل این خسته به پایان شب هجر را ببرد |
چاره درد چو اندک بود آسان مگیر | چون فزون گشت کسی مشکل ازو جان ببرد |
بیدل این سیل که از دیده به دامان جاریست | نه شگفت است اگر خانه ز بنیان ببرد |