نامهٔ نامی
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بندهٔ خویش ز بس خواجه گرامی دارد | هستم آزاد و دلم میل غلامی دارد |
سوختم زآتش غم وین دل بی درد هنوز | با همه سوخته گی ها سر خامی دارد |
ماه رخسار تو بدریست که بی نقصانست | مه شود بدر ولی رو به تمامی دارد |
تا قبولش بکند ساقی بزم تو مگر | ماه بر طرف فلک صورت جامی دارد |
به غلط نام من آرد به زبان بهر رقیب | آنکه از یار به کف نامهٔ نامی دارد |
گشت مقبول شه از گفتهٔ بیدل نشگفت | طبع سعدی بودش نظم نظامی دارد |
در ویکیپدیا موجود است: